2025-05-27

EEN KORT VERHAAL: OPGESLOTEN ACHTER EPOXY; Een erfgoed verzegeld in de Tijd.

Opgesloten achter epoxy: Een Erfgoed Verzegeld in de Tijd
Het begon met een paar onopvallende ovale lijsten die we vonden in een kringloopwinkel—afgedankt, beschadigd en vergeten. Ooit waren ze decoratieve elementen in een oude bruine kroeg, nu lagen ze verlaten achter een stapel dozen vol tweedehands spullen. Donkerbruin in hun oorspronkelijke staat, met een platte middencirkel bezaaid met twaalf kleine, messingkleurige bolletjes die deden denken aan de nagels op de raamkozijnen van oude schepen, fluisterden deze lijsten over een bewogen verleden. Ze riepen me—ik voelde al dat ik iets bijzonders met ze kon doen.

In een samenwerkingsproject met mijn man schuurden we ze af en verfden ze opnieuw. De middencirkel kreeg een zwarte zijdeglans afwerking, terwijl de binnen- en buitenring matzwart geverfd werden, waarbij we opzettelijk lichte sporen van slijtage achterlieten als een eerbetoon aan hun geschiedenis.

Ik was al bezig met het verzamelen van afbeeldingen van collages en muur pamfletten—kleurrijke foto’s van beschadigde muren. Tijdens reizen naar Athene kwam ik soortgelijke gelaagde composities tegen van concert posters en graffiti. In Engeland en Schotland brachten bezoeken aan statige landhuizen weer een andere inspiratie—de talloze voorouderlijke portretten die de gangen sierden.

Uit deze combinatie ontstond het idee voor De Vier Dandy’s—een serie portretten die mijn persoonlijke manifest zouden worden van stijl, subtiele rebellie en verborgen boodschappen. Wat voor moois ontstaat er uit verval en hoe combineer je beide.

De Geboorte van de Dandy’s
Elk van de Vier Dandy’s werd gecreëerd als een uniek karakter, geschilderd in olieverf op canvasbord:

De Eerste Dandy wordt afgebeeld in volle lengte, “en profil.” Gehuld in een lange, donkere jas over een hooggesloten witte blouse met ruches, rust zijn gehandschoende hand zelfverzekerd op een wandelstok. Grote bakkebaarden en een hoge hoge hoed completeren zijn uitstraling, tegen een achtergrond van verticale geel-witte strepen, verweven met gescheurde stukken roze, gele en grijze pamfletten bedrukt met mysterieuze letters.

De Tweede Dandy vangt de blik van de kijker, afgebeeld tot aan de taille. Gekleed in een donkergroene, double-breasted jas met een iets gekantelde hoge hoed die zijn donkere haar en doordringende ogen accentueert, combineert hij een roze geplooide blouse—met een dubbele strik en een decoratieve speld—met rode handschoenen die een rijzweep vasthouden. Achter hem vormen zacht verlichte tinten roze, donkerblauw en groen de gescheurde pamfletten met een witte rand, waardoor een bijna foto realistische achtergrond ontstaat.

De Derde Dandy is bijna een formeel portret—een knappe jonge man met kortgeknipt, krullend haar in een Napoleon achtige stijl. Hij kijkt de kijker recht aan met grijze ogen en volle lippen. Zijn overjas, afgezet met een grijze Astra kan bontkraag, en zijn hooggesloten, keurig geknoopte witte blouse stralen verfijnde elegantie uit. Zijn expressie—mysterieus, omlijst door lange bakkebaarden—rust tegen een levendige mix van pamfletten in roze, geel, blauw en groen, doorspekt met gedrukte letters.

De Vierde Dandy straalt speelse charme uit. Een jonge man met blond haar dat onder een hoge hoed uitpiept, zijn ondeugende uitdrukking suggereert kattenkwaad. Gehuld in een strakke zwarte hoed en jas, gecombineerd met een subtiel roze blouse en een kunstig geknoopte sjaal onder zijn kraag, wordt zijn portret omlijst door een gelaagde achtergrond van veelkleurige gescheurde pamfletten, waarin geheime teksten vakkundig zijn verborgen.

Verborgen Lagen, Geheim Stemmen en het Kerkelijke Kunst weekend

Omdat ik het jaar ervoor had deelgenomen aan een kunst weekend en bijzonder positieve feedback had ontvangen, werd ik opnieuw uitgenodigd om mee te doen. Dit gaf me de kans om te exposeren op een prominente locatie, samen met een groep ervaren, professionele kunstenaars—een waardevolle ervaring voor mij als nieuwkomer. Ik wilde nieuw werk tonen, en inmiddels had ik enkele naakt portretten gemaakt, evenals een werk genaamd The Tired Man—een rustende figuur, sensueel, suggestief provocerend, maar gekleed in enkel ondergoed.

De tentoonstelling, een kunstroute in mijn omgeving, zou onder andere plaatsvinden op een bijzondere locatie: de hoofdkerk in een nabijgelegen dorp. De kerk was niet alleen een religieuze plek, maar ook een cultureel middelpunt binnen de gemeenschap.
Het evenement werd georganiseerd door drie mensen, maar twee van hen, de dames, wilden mijn werk vooraf bekijken—”om ervoor te zorgen dat de kwaliteit ervan aansloot bij die van de andere kunstenaars.” Ik wist precies voor welk schilderij ze kwamen. Ik legde al mijn werken klaar in de studio, serveerde koffie en nodigde hen uit om ze te bekijken in mijn atelier.

Anna, de jongste van de twee, had een brede interesse in kunst en een open blik. Magda daarentegen was gepensioneerd en religieus en woonachtig in het dorp waar de kerk staat.

Eerst kwamen de complimenten. Terwijl hun ogen over mijn schilderijen en prenten gleden, ontstond er eindelijk aangekomen bij The Tired Man een discussie. Zijn sensuele uitstraling werd onderwerp van gesprek, en ik werd gedwongen te balanceren tussen artistieke expressie en de normen van de gemeenschap.

Magda’s woorden droegen een zwaardere lading dan alleen afkeuring—ze uitten bezorgdheid. “Ik denk niet dat het een goed idee is om dat werk in de kerk te hangen,” zei ze langzaam, zorgvuldig elk woord kiezend. “Het gaat niet alleen om het schilderij. Als we te veel controverse veroorzaken, kunnen we volgend jaar de kerk verliezen.”
Ik reageerde door hen eraan te herinneren dat zij zelf de locatie hadden gekozen voor mij—en dat, strikt genomen, er in kerken al een iconische figuur met nog minder kleding aan een kruis hangt. Maar mijn tegenargument had weinig effect.
Anna begreep mijn punt, maar zei: “Je kunt niet ontkennen dat het bedoeld is als sensueel, erotisch zelfs.” Ik antwoordde: “Hij draagt nota bene ondergoed, je ziet niks!.”

Anna knikte, maar kon niet toegeven.

De kerk was meer dan een locatie—het was het hart van de tentoonstelling, en zonder deze plek zou de schaal en het prestige van het evenement instorten. Ik zag aan Magda’s houding en toon dat ze niet simpelweg een oordeel velde over mijn werk, maar iets veel groters probeerde te beschermen.
Anna observeerde de groeiende spanning en erkende zachtjes: “Het is een belangrijke locatie.” Maar zij wist ook dat kunst met integriteit moet spreken—zelfs als dat betekent dat er een vonk van rebellie overspringt.

Ik liet een stilte vallen voordat ik kalm reageerde: “Kunst moet iets teweegbrengen. Het moet een reactie uitlokken, het moet je prikkelen.”

In de stilte die volgde, haalde Magda diep adem, de gevolgen van een breuk met de conventie overwegend. De beslissing werd genomen—De Vier Dandy’s, met hun stille, gecontroleerde rebellie, zouden de muren van de kerk sieren in plaats van the Tired Man.

Een Stil Act van Verzet

Ik woog mijn opties zorgvuldig af—de prestigieuze locatie en de gerespecteerde kunstenaars maakten dit een aantrekkelijke kans om mijn naam te vestigen. “Goed,” zei ik, “maar als jullie mijn werk uitsluiten, moeten jullie ook eerlijk zijn en het naakt van een andere kunstenaar niet toestaan.”

Anna en Magda wisselden geschokte blikken uit. Na een korte stilte gaven ze uiteindelijk toe: “Je hebt daar een punt.”

Ik glimlachte vriendelijk.

Hoewel de Vier Dandy’s waren goedgekeurd, waren ze nog niet voltooid. Gefrustreerd door de onrechtvaardige censuur besloot ik tot een subtiele daad van verzet. In hun laatste stadia verwerkte ik queer teksten en symbolen in de gelaagde achtergronden van de schilderijen—deels zichtbaar, deels verborgen achter de figuren of bedekt door overlappende pamfletten, alsof ze waren afgeplakt.

Deze verborgen protesten gaven me voldoening—Magda zou nooit weten wat er werkelijk in de kerk hing, maar ik wel. En misschien een oplettende kijker ook.

De geheime woorden, verborgen in gescheurde papieren en lagen verf, transformeerden de Vier Dandy’s in iets groters—een stille maar krachtige daad van verzet en uiteindelijk overwinning.

Van Lokale Erkenning naar Internationale Verbindingen

Aangemoedigd door het succes van de tentoonstelling en de warme ontvangst van het publiek, begon mijn artistieke stem zich verder te verspreiden. Ik werd actief in online gemeenschappen als Facebook waaronder specifieke doelgroep pagina’s—Queer Artist, Gay Theme Art, en Gaze: Male Art—waar mijn werk een publiek vond dat resoneerde met de thema’s.

Een onverwachte vermelding in een artikel van Edward H. Sebasta, een Amerikaanse homorechten activist, versterkte mijn bereik. Zijn stuk over Gay kunstenaars en hun online platforms leidde tot een verrassende connectie met een verzamelaar.

De Connectie met Chris
Die verzamelaar, Chris, nam voor het eerst contact met me op via mijn website—Hij stelde een vraag over de Decay serie. Hij uitte zijn bewondering voor mijn werk, maar vergat zijn contactgegevens achter te laten.

Na een korte stilte nam hij opnieuw contact op, en bekende dat hij compleet gefascineerd was door de Vier Dandy’s—een gevoel dat hij niet langer kon negeren. Geïntrigeerd maar voorzichtig begonnen we een e-mail- en WhatsApp-uitwisseling, wat uiteindelijk leidde tot een verzoek voor een videogesprek om de kunstenaar achter het werk te ontmoeten.

Tijdens ons FaceTime-gesprek verwelkomde ik hem in mijn wereld—de studio, mijn huis, de ruimtes waar creativiteit en stille rebellie samenkomen. Hoewel de Vier Dandy’s op dat moment bij een high-end brillenzaak werden tentoongesteld, bracht elke foto en ieder gesprek hem dichter bij hun essentie.

Chris, met zijn charmante, energieke en vriendelijke uitstraling, vertelde dat hij een fervent verzamelaar was, en dat hij zojuist was verhuisd van Washington D.C. naar San Antonio. Ik was opgetogen toen hij interesse toonde in het kopen van de complete serie. Alle vier zouden samen blijven, en de energie die ze uitstraalden zou intact blijven.

Na zorgvuldige besprekingen en regelingen zorgde ik voor een veilige verzending van de schilderijen in een op maat gemaakte kist, waardoor ze beschermd bleven tijdens hun luchttransport. Ze arriveerden op tijd voor de feestdagen en werden met een stille viering verwelkomd in hun nieuwe thuis.

Een Bitterzoete Wending en een Blijvend Mysterie

Bijna twee jaar na de verkoop ontving ik een verzoek om certificaten van echtheid en een taxatie van een vriendin van hem en officieel lid van de International Society of Appraisers.  Toen bereikte mij het hartverscheurende nieuws—Chris was onverwacht overleden, een nalatenschap van kunst en stille verwondering achterlatend. Ik zocht kort online naar details, maar vond weinig meer dan een paar geschokte reacties op zijn overlijden en een officiële overlijdensadvertentie van zijn familie.

Sindsdien verkeren de schilderijen in een staat van onzekerheid, voor altijd verzegeld onder twee lagen glanzend hars—een laatste laag, aangebracht na het zorgvuldig schuren van de eerste, als symbool voor hun overleving tegen tijd en omstandigheden. En van Chris—die verliefd werd op vier mannen tegelijk, maar veel te weinig tijd kreeg om ervan te genieten.

De Erfgoed in Afwachting

Het verkopen van de gehele serie als een verzameld geheel was diep bevredigend—een opluchting dat de Vier Dandy’s bij elkaar zouden blijven, hun gezamenlijke verhaal intact. Maar mijn rusteloze, vurige sterrenbeeld Ram-energie blijft kriebelen, op zoek naar een afsluiting en het volgende hoofdstuk. Ik verlang ernaar te weten of hun nieuwe eigenaar hun gelaagde verhaal volledig zal omarmen—hun verborgen rebellie, hun stille protest—en het diepgaande erfgoed dat onder die epoxy laag verzegeld ligt. Wordt het een keuze voor wederom schoonheid, of wordt het wellicht verval.

Tijd, zoals altijd, zal hun lot bepalen.