2025-08-28

BEHIND THE PAINTINGS: David in papier: een collage van kracht, roem en verlangen

Voor een decoratieproject in de winkel waar ik werk als interieurontwerper, ging ik op zoek naar een beeld dat kracht en herkenbaarheid uitstraalt, maar ook ruimte biedt voor interpretatie. De keuze viel op een iconische uitsnede van Michelangelo’s David—een gezicht dat met slechts een wenkbrauw, een lok en een paar lippen meteen zijn identiteit prijsgeeft. Maar in plaats van een reproductie, besloot ik hem opnieuw vorm te geven. Niet in steen, maar in papier. Niet als decoratie, maar als verhaal.

Van concept naar collage
Samen met de styliste werkte ik aan een presentatie voor een designmerk, waarbij zwart-wit beelden met een Italiaanse touch centraal stonden. Naast gefotoshopte filmiconen uit de jaren zestig met getatoeëerde lichamen en modellen waarvan delen van het gezicht waren vervangen door klassieke beeldfragmenten, zochten we iets extra’s—iets dat zou verrassen.

Thuis begon ik met een oude reclameplaat, voorzien van een zwarte lijst en een transparante plexiglasplaat. Op de achterzijde verlijmde ik witte A4-bladen als ondergrond. Daarop schetste ik grofweg het gezicht van David, als basis voor mijn collage.

Papier met een verleden

De bouwstenen van het werk waren zorgvuldig gekozen krantenpagina’s en knipsels, geselecteerd op hun zwart-witwaarde, tekststructuur en beeldinhoud:

- Een voorpagina uit The Times met een spraakmakend artikel over Marilyn Monroe in de koelcel—“HOLY SHIT; Marilyn undressed in the morgue.”

- Een artikel uit The New York Times over een maanlanding.

- Een pagina uit een Chinees telefoonboek, vol witruimte—perfect voor highlights op de neus.

- Een gecensureerd bericht waarbij alleen woorden als McChicken zichtbaar bleven—ideaal voor de donkere zones rond ogen en wenkbrauwen.

- Een artikel over social distancing, met cirkels en een eenzame figuur—een visuele metafoor voor isolatie.

Elk fragment werd ter plekke op maat geknipt en geplakt. Meer wit voor de neus, meer zwart voor de ogen en wenkbrauwen, krullen in zijn haar opgebouwd uit tekstfragmenten, en vollere tekstlagen in het gezicht. Kleine visuele grapjes zorgen voor een knipoog naar de absurditeit van media en roem: zo is de tekst HOLY SHIT zichtbaar net naast zijn lippen, terwijl naast zijn oog—precies in de richting waarin hij kijkt—het artikel met het fotootje van Marilyn te zien is. Alsof hij haar aankijkt en de uitroep doet. Een subtiele, speelse verwijzing die het werk een extra laag geeft voor wie goed kijkt.

David als icoon: tussen klassiek ideaal en queer fluistering

Michelangelo’s David, voltooid tussen 1501 en 1504, is niet zomaar een bijbelse held. Hij is een symbool van kracht, schoonheid en rebellie. Gemaakt in een tijd waarin Florence zich als republiek verzette tegen tirannie, stond David letterlijk en figuurlijk voor het kleine dat het grote durft te trotseren.

Maar David is ook een icoon van verlangen. Zijn naakte, gespierde lichaam, met een intense blik en een bijna sensuele spanning, heeft hem tot een geliefd beeld gemaakt in queer kringen. In homocultuur fungeert David vaak als subtiele verwijzing naar identiteit en verlangen—een esthetisch ideaal dat tegelijk uitnodigt tot interpretatie. Zijn aanwezigheid fluistert: hier mag je zijn wie je bent.

Michelangelo zelf was gefascineerd door het mannelijke lichaam. Zijn oeuvre—van de David tot de Ignudi op het plafond van de Sixtijnse Kapel—is doordrenkt van een bijna obsessieve aandacht voor mannelijke vormen. Of hij zelf queer was, blijft onderwerp van debat, maar zijn werk spreekt een taal die resoneert met queer esthetiek en verlangen.

Constructie in lagen

In mijn collage krijgt David een nieuwe huid. Geen marmer, maar papier. Geen eeuwigheid, maar vergankelijkheid. De knipsels—van Marilyn tot McChicken—vormen een lichaam dat niet alleen kijkt, maar ook spreekt. Een lichaam dat echo’s draagt van roem, isolatie, absurditeit en verlangen. En misschien, heel misschien, ook van queer identiteit. Want wat is identiteit anders dan een collage van indrukken, herinneringen en verhalen?

Als finishing touch bracht ik met transparante grijze verf enkele accenten en schaduwlijnen aan, met zorg om de onderliggende tekst zichtbaar te houden. Door de matte plexiglasplaat strak op de afbeelding te klemmen in de zwarte lijst ontstond een strakke, gelaagde compositie die perfect tot zijn recht kwam in de winkelpresentatie.

Een werk dat je moet ervaren

Pas als je ervoor staat, zie je hoe het werk is opgebouwd. Het neemt je mee in een verhaal van vele krantenknipsels, van headlines tot stille witruimtes. Een gezicht dat niet alleen kijkt, maar ook spreekt—met de taal van onze tijd. David is niet langer een marmeren held, maar een collage van vergankelijkheid, media, en menselijke echo’s.

Wil je meer van mijn werk zien of weten hoe ik tot mijn beelden kom? Volg me op Instagram, of kom langs in de winkel. Elk werk vertelt zijn eigen verhaal—soms luid, soms fluisterend, maar altijd met een hart van papier.