2025-07-18

BEHIND THE PAINTING; PARADISO HERZIEN, De veranderende stranden van Naxos in beeld.

Sommige herinneringen blijven haarscherp, alsof ze gisteren plaatsvonden. Andere vervagen langzaam, als een oude foto waarvan de kleuren oplossen in de tijd. Mijn serie Paradiso begon als een eerbetoon aan die vroege dagen op Naxos—zonverwarmde huid, stille verbondenheid, en een gevoel van vrijheid dat zich uitstrekte tot aan de horizon.

Rond 1995 was het bereiken van de Cycladen nog een avontuur. Via een vriendin op een naburig eiland leerden we het Griekse leven kennen—langzame veerboten, lange reisdagen, en de vreugde van aankomen op een plek die nog ongerept aanvoelde. We waren halverwege de twintig. Vakantie betekende feesten op Mykonos, een veilige haven voor de gay community, en genieten van het levendige Paros. Maar om tot rust te komen, belandden we altijd op Naxos. Druk, ja, maar vergeleken met de rest een oase van rust. Lokale dorpen, families, taverna’s—de ziel van het eiland was voelbaar. De stranden waren open. Je nam een handdoek mee, zocht een plekje, en de horizon was van jou.

Maar de tijd schrijdt voort. Veerboten werden groter. Hotels vermenigvuldigden zich. En de stranden—ooit bezaaid met handdoeken—vulden zich met ligbedden, parasols, zelfs hemelbedden. Ze strekken zich uit van de duinen tot aan het water, soms zó ver dat er nauwelijks nog ruimte is om te wandelen—laat staan om je eigen handdoek neer te leggen. De verandering kroop langzaam zuidwaarts, van Naxos-stad naar Agios Prokopios, Agia Anna en Plaka. We hebben daar zelf natuurlijk ook aan bijgedragen. Vraag creëert aanbod. Maar de vraag blijft: hoeveel drukte kan een eiland—en haar bewoners—aan voor een relatief korte toeristische periode?

Mijn Paradiso-serie vangt momenten van intimiteit en aanwezigheid. Drie grote doeken, elk 90 x 120 cm. vormen samen een doorlopende horizon—blauwe lucht, brekende golven, zacht zand. Elk schilderij toont een scène: een man die zit, een ander die naast zijn partner in een strandtas reikt, twee figuren die zonnebrand delen. Paradiso IV is nog in de maak maar volgt diezelfde sfeer. Een man ligt in de schaduw van een kleurrijke parasol, zijn rug naar de kijker, zijn blik gericht op zee. Het strand blijft leeg—bewust. De witte waas die ik later toevoeg is genoeg. Niet alleen een vervaging, maar een sluier van herinnering, een zachte erosie van helderheid.

Deze schilderijen protesteren niet. Ze observeren. Ze vragen: is het mijn nostalgie die vervaagt, of word ik gewoon ouder en zie ik een nieuwe tijd ontstaan?

Mykonos, ooit een toevluchtsoord, schittert nu in luxe en absurde prijzen. Achter die façade schuilt nog steeds het eiland van de bewoners—mensen die misschien meer verdienen, maar minder tijd hebben, minder ruimte, minder rust. De druk om het paradijs in stand te houden is voelbaar. En de prijs is niet alleen economisch, maar ook cultureel.

In heel Griekenland protesteren locals tegen de privatisering van stranden. Ook op Naxos klinken stemmen die opkomen voor het behoud van publieke ruimte. Paradiso kiest geen kant—het reflecteert, nodigt uit, en stelt vragen. Wat gebeurt er als een toevluchtsoord een bestemming wordt? Kan vrijheid overleven in populariteit? Kan intimiteit blijven bestaan in een georkestreerd landschap?

Ik blijf mijn Paradiso serie schilderen. Elk doek voegt een laag toe aan het verhaal—van verandering, van verbondenheid, van stille weerstand. De horizon strekt zich nog steeds uit, maar de sfeer verschuift. Dit gaat niet alleen over Naxos. Het gaat over herinnering, beweging, en de plekken die we proberen vast te houden terwijl de wereld verder draait.