2025-06-28

BEHIND THE PAINTINGS: DEBBY & PUNK

DEBBY & PUNK: Een dialoog in neon, lawaai en contrast**

In mijn studio staan twee portretten van Debbie Harry als echo’s van elkaar: DEBBY en PUNK. Ze zijn gebaseerd op dezelfde bronafbeelding, delen dezelfde technieken en spreken in hetzelfde visuele dialect. Maar ze vertellen niet hetzelfde verhaal.

Elke verbeeldt een ander facet van punk: de één trilt van kleur en instinct, de ander confronteert met helderheid en contrast. Waar DEBBY danst in de flits van met graffiti bespoten rebellie, blijft PUNK standvastig in monochrome structuur en typografisch gewicht. Samen vormen ze een visuele call-and-response tussen schoonheid en scherpte, vorm en houding.

Het gezicht dat het startte

Beide werken zijn gebaseerd op dezelfde pose van Debbie Harry, een iconische uitdrukking die net uit het midden staat, haar blik afgewend, ogen wijd open, onleesbaar. Misschien nieuwsgierig, misschien opstandig. Die dubbelzinnigheid was de sleutel tot beide werken. Ik bouwde haar beeld op met een zwart-witte sjabloontechniek, zorgvuldig aangebracht maar met ruimte voor emotie om door te sijpelen. De vlakheid van het sjabloon vestigt de aandacht op haar vorm, haar schaduw, haar nalatenschap — en laat ruimte voor kleur en chaos rondom haar.

“Toen ik Debbie Harry als kind op tv zag, was het niet alleen de muziek — het was haar aanwezigheid. Cool en wild, punk en glamoureus. Dat contrast bleef hangen.”

DEBBY: De rauwe puls

DEBBY, de eerste van het paar, is een gemengd-media-portret van 60×80 cm, opgebouwd op een graffiti-achtige ondergrond. Ik gebruikte lagen neonsprayverf — roze, groen, blauw, geel — in losse, spontane bewegingen. Deze kleuren vormen niet zomaar een achtergrond; ze komen door het sjabloon heen, vooral daar waar zwart wit ontmoet. Het neon straalt als licht van achteren, omlijnt randen en creëert een subtiele gloed. Het geeft het schilderij een bijna elektrische sfeer, als een halfgescheurde poster aan een stadswand, verlicht door straatlantaarns.

Er staat geen tekst op DEBBY, geen expliciet statement. Alleen kleur, vorm en attitude. Het is visceraal. Direct. Haar identiteit komt naar voren via het portret, maar ook via de omringende chaos.

“DEBBY voelde instinctief, alsof ik op muziek reageerde met beweging. Er zit meer vrijheid in, meer ritme.”_

PUNK: Het statement

Toen kwam PUNK, een vierkant werk van 80×80 cm dat voortbouwt op dezelfde pose, maar een andere kant op gaat. De graffitibasis is verdwenen, in plaats daarvan begon ik met gescheurde collages en typografische elementen, alleen aangebracht in het zwarte gedeelte van haar haar. Het is compacter, meer gebeeldhouwd. Haar gezicht blijft helder en wit, zwevend boven de gelaagde ruis van de collage, als stilte in een luidruchtige ruimte.

Rondom haar gebruikte ik een techniek van vloeibare acrylverf, in roze, zwart en zilver. De verf stroomt en druipt als energie die onderweg werd stilgezet, maar hier is het meer ingehouden dan bij DEBBY. Theatraler. Het doet denken aan de gelaagde productie van een punknummer: rommelig maar doordacht.

Wat PUNK het meest onderscheidt, is het vetgedrukte woord: PUNK, gestencild in Didone-lettertype over het portret. Waar haar gezicht wit schittert, verschijnen de letters in felgeel; waar de achtergrond donker wordt, zakken ze weg in diep zwart. Het is een schreeuw. Een label. Een knipoog naar Robert Indiana’s LOVE, een pop art ontwerp uit 1964, verdraaid tot iets luiders.

“Het woord werd deel van het gesprek. Niet iedereen herkent Debbie meteen, maar iedereen herkent PUNK.”

Dezelfde beweging, andere stem

Hoewel ze dezelfde pose delen, verschillen de schilderijen sterk van gevoel. DEBBY is kinetisch — haar neon gloed lijkt op een bewegingsonscherpte, een flits van jeugd midden in een schreeuw. Het portret ademt door de rauwheid van de spuitverf, zonder uitleg of onderschrift. PUNK daarentegen is bedachtzaam. De typografie geeft gewicht. De collage trekt het beeld terug in de tijd. Het nodigt de kijker uit om langer te blijven, de texturen te lezen, betekenis te vinden in de dissonantie.

En toch zijn beide afgesloten met dezelfde dikke laag hars. Deze hoogglanslaag versterkt de levendigheid van de kleuren in DEBBY en verdiept het scherpe contrast in PUNK. In beide werken verandert het het beeld: licht weerkaatst eroverheen als podiumlicht over een vinylplaat. Het is niet zomaar een afwerking — het is de slotakkoord.

Twee kanten van dezelfde schreeuw

Samen vormen DEBBY en PUNK een soort tweeluik. Niet identiek, maar in gesprek. De één geboren uit instinct, de ander uit intentie. De één druipend van kleur, de ander geslepen in typografie. De één neuriet een melodie, de ander spuugt een tekst.

Ze vangen wat ik me herinner van die eerste flits Debbie Harry op het scherm: de tegenstellingen, de charisma, het lawaai achter de cool. Dit zijn geen gewone portretten — het zijn echo’s van een moment, elke keer luider en scherper afgespeeld.

Muziek is belangrijk voor me; het helpt me bij het creëren. Welke muziekstijl of idool helpt jou om je meesterwerk te maken?